Terug van vakantie, direct in quarantaine

Deze zomer zijn wij op vakantie geweest naar Fuerteventura. De reis hadden we al een jaar geleden geboekt. Er waren daar minder besmettingen dan in Nederland dus we waagden de sprong. Het was een heerlijke vakantie. Veel buiten zijn, watersporten, ijsjes eten en genieten van elkaar en de prachtige omgeving. De dag voordat weer naar huis gingen kregen we helaas het bericht dat heel Spanje (inclusief ons veilige eilandje Fuerteventura) code oranje kreeg.

Dat was even flink slikken. Code oranje betekent thuis 10 dagen in quarantaine. Aiii. Hoe moet het dan met al mijn workshops en trainingen? Kan onze zoon Storm dan wel naar school? Kunnen we onze ouders dan nog wel zien? Binnen een paar uur ging ik door een hele range van emoties. Van teleurstelling, boosheid tot gelatenheid en acceptatie.

Deze fasen herkende ik later in een boeiend artikel geschreven in de Harvard Business Review. David Kessler beschrijft in dat artikel 5 fasen die horen bij teleurstelling en rouw. De eerste fase is die van ontkenning. Voor mij betekende dat dat ik niet kon geloven dat een relatief veilig eiland als Fuerteventura ineens code oranje kreeg. Daarna volgde de fase van boosheid; hoe kunnen ze dat zomaar doen en wat stom dat we toch zijn gegaan! Vervolgens volgde een fase van onderhandelen; als ik direct een coronatest laat doen bij thuiskomst kan ik dan toch al mijn trainingen en workshops laten doorgaan? Maar al snel realiseerde ik mij dat dit geen oplossing was. 10 dagen quarantaine is 10 dagen quarantaine. Pfff.

Daarop volgde de laatste fase van acceptatie. Voor mij betekende dit contact opnemen met mijn klanten en deelnemers om alles te verschuiven en waar mogelijk online te laten plaatsvinden. Met lood in mijn schoenen ging ik bellen. Ik ben dankbaar dat iedereen heel begrijpend reageerde en het zelfs fijn vond dat ik geen risico nam en eerlijk en transparant was.

Ik realiseer mij overigens heel goed dat mijn teleurstelling, rouw en acceptatie van 10 dagen in quarantaine moeten slechts miniem is in vergelijking met mensen die de afgelopen periode ziek zijn geworden, hun baan zijn kwijtgeraakt of zelfs iemand in hun omgeving hebben verloren. In gesprekken van de afgelopen weken merkte ik dat voor veel mensen de afgelopen tijd heel pittig en onzeker is geweest (en soms nog steeds is). Emoties op het werk waren altijd al een onderschoven kindje maar zijn mede door de toename van online werken en de fysieke afstand die we tot elkaar behouden nog meer op de achtergrond geraakt. Het effect is dat teamleden soms minder aandacht en waardering voor elkaar hebben. Daardoor dreigen ze elkaar kwijt te raken en dreigen teams los zand te worden. Daarom in deze nieuwsbrief specifieke aandacht hiervoor. We kijken daarbij wat je kan doen als leidinggevende of coach om hier een positieve draai aan te geven.